پس از شروع منازعات سوریه در سال 2011 یکی از اولویتهای اصلی ترکیه سرنگونی حکومت بشار اسد بود. آنکارا به سرعت به فعالترین کنشگر حامی خارجی مخالفان تبدیل شد و به عنوان پایگاه سازمانی به تامین کمکهای مالی و تسلیحاتی مخالفان اقدام کرد. در اوایل این منازعات، ترکیه برای تامین پایگاه برای مخالفان درصدد ایجاد منطقه امن در داخل سوریه در امتداد مرزهای ترکیه بود.
ظهور حزب دموکرات خلق حامی کردستان باعث شد که در انتخابات 2015، اکثریت کرسیهای پارلمان را از حزب عدالت و توسعه بگیرد و این امر منجر به تغییر مسیرسیاستهای ترکیه شد. متعاقب آن آتشبس دولت با حزب کارگران کردستان (پ.ک.ک) پایان یافت و اردوغان به اتحاد با ملیگرایان کشور روی آورد و نسبت به مسئله کردها دست به واکنش نظامی گستردهای زد. تحول سیاستهای اردوغان در قبال کردها باعث شد تا محاسبات آنها نسبت به سوریه هم تغییر کند. در این راستا دیگر سوریه دشمن شماره یک ترکیه محسوب نمیشد. یگان مدافع خلق سوریه به عنوان بازوان نظامی ایالات متحده در عرصه میدانی عملیات علیه داعش به تهدید اصلی برای ترکیه تبدیل شد. در این راستا دولت ترکیه برای جلوگیری از ایجاد منطقه امن تحت کنترل یگانهای مدافع خلق و ممانعت از ایجاد یک منطقه خودمختار در شمال سوریه، دو مرتبه به تهاجم نظامی روی آورد.
حدود ٣/۶ میلیون پناهنده سوری در ترکیه زندگی می کنند.با تشدید مشکلات اقتصادی، احساسات ضد پناهندگی نیز به چشم میخورد. در آخرین انتخابات محلی میزان نارضایتی گسترده مردم ترکیه علیه پناهندگان سوری نمایان بود؛ بر اساس نظرسنجیها حزب اردوغان تقریبا تمامی شهرهای بزرگ را از دست داد و مسئله پناهندگی در کنار رکود اقتصادی نقش کلیدی پیدا کرده بود. بنابراین اولویت ترکیه نسبت به سوریه دوباره تغییر کرد. مسئله پناهندگان در وضعیت موجود به اولویت اول ترکیه تبدیل شده است. پس از نشست آنکارا، رجب طیب اردوغان در مورد ضرورت ایجاد یک منطقه امن برای دو تا سه میلیون پناهنده سوری تاکید کرد؛ مبارزه با شبه نظامیان کرد سوری اکنون در مقابل نیاز فوری رسیدگی به مسئله پناهندگی هدف ثانویه محسوب میشود و سرنگونی حکومت بشار اسد از لیست خارج شده است.
اقدام نظامی ترکیه یک اشتباه بزرگی است. این اقدام نه تنها مشکلات ترکیه را حل نمی کند بلکه به مشکلاتش میافزاید.