اتحاد حول یک منشور جمهوری‌خواهی

اتحاد حول یک منشور جمهوری‌خواهی

نظام جمهوری اسلامی ایران میهن ما ایران را در ورطه ای از بحران های ویرانگر و بنیاد بر افکن در همه زمینه های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی کشانده است . این بحران ها چنان ابعاد فاجعه آمیزی یافته است که حتی بسیاری از مسئولین نیز ناگزیر به اعتراف به وجود آنها میباشند.

اعتراف آقای روحانی به اینکه ۷۵ در صد از مردم قادر به تامین ضروریاتی معیشتی خود نیستند گواهی بر نادرست بودن سیاست های تاکنونی نظام در اداره جامعه و ایجاد وضعیت تاسف بار کنونی میباشد.

با توجه به آماری که در زمینه های اجتماعی از سوی مقامات و موسسات دولتی در مورد خشونت ، طلاق، قاچاق مواد مخدر، اعتیاد، کارتون خوابی، تن فروشی برای تامین یک لقمه نان خشک، دختران فراری ، تکدی ، کولبری، دزدی و کلاه برداری و بالاخره افزایش روزافزون زندانیان و متهمان و مجریان اعمال جنایی و کیفری، با جرات میتوان گفت که جامعه ایرانی بر لبه پرتگاه فروپاشی اجتماعی قرار گرفته است که این خود میتواند هرج و مرج و تنش های خطرناکی را بدنبال داشته باشد و جامعه مارا به ویرانی هر چه بیشتر خواهد کشاند.

خیزش های خیاباین دی ماه ۹۶ و آبان ماه امسال حامی یک پیام بود و آن اینکه دیگر تحت این شرایط نمیشود زندگی کرد و این نظام بایستی معلق و تعطیل شود. اگر تا آبان ماه ۹۸ مشروعیت نظام خدشه دار و ضعیف شده بود، رژیم با کشتار وحشیانه معترضین تمامیت مشروعیت خود را نیز در کف خیابان به گلوله بست. در چنین شرایطی ضرورت وحدت عمل و همیاری سازمان ها ونیروی های سیاسی هر چه بیشتر درک میشود.

جمهوریخواهان که در مجموعه خود یکی از نیروهای پرتوان و بزرگ جامعه ایران هستند در این میان بایستی بر تلاش های خود برای همپذیری شدت بخشیده و شرایط برپا سازی یک ائتلاف بزرگ از خود فراهم کنند.

با درس اندوزی از تجربه تاسیس اتحاد جمهوری خواهان تشکل ها حقوقی و افراد حقیقی جمهوری خواه میتوانند حول یک منشور موفق به برپا سازی یک ائتلاف جمهوری خواه گردند.

برای دست یافتن به چنین همپذیرری و تحقق آن جمهوری خواهان چه در صفت فردی و چه در قامت یک تشکل در درجه اول بایستی سعی در برداشتن موانع بر سر راه باشند. عمده ترین این موانع فرهنگ بدبینی و عدم اعتماد رایج بین ایرانیان است.

دکتر حسین بشیریه در کتاب پژوهشی خود “موانع توسعه ای سیاسی در ایران “ساختار قدرت سیاسی، شکاف ها و چند پارگی اجتماعی و فرهنگی را موانع پیدایش شرایط مناسب برای مشارکت و رقابت سالم و سازنده میداند. او در صفحه ۱۶۰ همان کتاب به نقش فرهنگ و تاثیر آن بر چرایی پیدایش این موانع میپردازد و تا آنجایی که این فرهنگ سیاسی به نیروهای جمهوری خواه بر میگردد علاوه بر آنها خود محوربینی و ضعف روحیه تساهل نیز مزید بر علت میباشد. از آنجایی که پروژه جمهوری خواهی فارغ از ایدئولوژی می باشد و در چاچوب تنگ این یا آن جهان بینی قرار ندارد میتواند بر موانع نامبرده شده غلبه کند.

به نظر همبستگی جمهوری خواهان ایران تجربه اتحاد حول یک منشور مثبت ترین و موفق ترین تلاش همگرایی و تشکل های حقوقی و حقیقی می تواند باشد . تلاش های تاکنونی برای ساماندهی یک جبهه و ائتلاف جمهوری خواهی هنوز نتوانسته به دستآورد قابل ملاحظه ای نایل آید. به نظر ما بجای چانه زنی و گفتگو در سطح چند تشکل و مجموعه ای سیاسی بایستی مرکز ثقل این کوشش ها بر تدوین یک منشور جمهوری خواهی که در آن راهبرد ها و اهداف جمهوری خواهی بیان شده است قرار گیرد.

هم سازمان ها و هم افراد می توانند در تدوین این منشور شرکت کنند تا پیوند دهنده همه طیف های جمهوری خواه سکولار معتقد به موازین دمکراسی و حقوق بشر باشد. توقع اینکه همه نیروهای جمهوری خواه در یک تشکل قرار بگیرند و متحد بشوند، منطقی نیست و امکان پذیرهم نمی تواند باشد. بر عکس باید به فکر توافق و همبستگی با پذیرش و به رسمیت شناختن تنوع درونی نیروهای جمهوری خواه بود و تنها معیار برای مشارکت باید باور به دمکراسی و حاکمیت ملی باشد. البته در این مسیر باید صبور بود و رویکرد فرایندی را در پیش گرفت.

پیشنویس این متن توسط آقای پرویز مختاری تهیه شده و با اصلاحاتی به تایید کمیته سیاسی و هیئت سیاسی و اجرائی همبستگی جمهوری خواهان ایران رسیده است.