اقتصاد ایران از پیروزی انقلاب اسلامی تا به امروز، چه بی تحریم و چه با تحریم، نابسامان و درهم شکسته است. نظام ولایی نه تنها شرایط مناسبی برای کسب و کار تولید ایجاد نکرد، بلکه با پر وبال دادن به رانت خواران و بنگاه های حکومتی آن چه را هم که بود از میان برد. در همین نظام ولایی بود که بیشتر بنگاه های بزرگ ملی پیش از انقلاب از میان رفت و بزرگ ترین درآمد نفتی تاریخ ایران بی هیچ دست آوردی از دست برفت.
آمدن عمران خان نخست‌وزیر پاکستان به ایران و قول و قرارهای گوناگونی که بین دو کشور گذاشته شد، انگیزه‌ای گردید تا نویسنده این سطور، ضمن اشاره به تاریخ عمومی و وضع فعلی پاکستان، این پرسش اساسی را مطرح کند که با توجه به شباهت‌های روشنی که میان سپاه پاسداران انقلاب اسلامی ایران و ارتش پاکستان دیده می‌شود، یعنی سلطه‌ی پنهان و آشکاری که سپاه پاسداران نیز نظیر ارتش پاکستان در تمام امور داخلی و خارجی کشور خود اعمال می‌کند، آیا ایران نیز به پاکستان دیگری مبدّل نخواهد شد؟
آستان قدس رضوی بزرگترین بنیاد مذهبی و از بزرگترین بنگاه‌های اقتصادی در ایران است. کار اقتصادی این نهاد، همچون کار اقتصادی هر سازمان دیگری نه تنها بد نیست، بلکه اگر تولید و زندگی مردم را بهبود می‌بخشید تحسین‌برانگیز نیز بود. اما چنین نیست. آستان قدس به زور کارآفرینان رقیب را کنار می‌زند، امتیازهای انحصاری را به چنگ می‌آورد، گزارشی در مورد سود و زیان نمی‌دهد و مالیات هم نمی‌پردازد و از این رو به بنیاد اقتصاد ملی و کار و زندگی مردم آسیب می‌رساند.
رهبر جمهوری اسلامی یک سال مانده به پایان دوره سه ساله تمدید فرماندهی محمدعلی جعفری، درخواست جابه‌جایی مسئولیت او را پذیرفته و حسین سلامی را به عنوان جانشین او انتخاب کرد. اگرچه در نگاه اول انتخاب او با تصمیم دونالد ترامپ در گنجاندن سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در فهرست گروه‌ها و سازمان‌های تروریستی دولت آمریکا مرتبط به نظر می‌رسد، اما ژرف کاوی ماجرا نشان می‌دهد سلامی بیشترین بخت برای جایگزینی محمدعلی جعفری را داشت.
توصیه‌های چندگانه اخیر سعید حجاریان فرصت مناسبی برای درک صورت بندی غلط از اعتراضات اقتصادی ۹۶ به بعد و موقعیت اپوزیسیون در عرصه عمومی ایران از دید برخی از فعالان اقتصادی است. اگرچه نظرات آقای حجاریان دیدگاه های یک فرد است اما با توجه به جایگاه وی در بین اصلاح طلبان می توان آنها را بازتاب نگرش بخشی مهمی از آنها دانست.
مواج گسترده سیل که ۲۵ استان کشور و چهار هزار و ۴۰۰ روستا را در نوردید خسارت‌های گسترده‌ای را تا کنون برجای گذاشته که هنوز در حال گسترش است. در برخی از استان‌ها دوره بازگشت این سیل بی‌سابقه در تاریخ معاصر ایران، چند صد سال بوده است و روشن است که به دلیل ابعاد گسترده آن امکان بازدارندگی کامل در برابر خسارت‌ها وجود نداشته است. اما تصمیمات غلط مدیریتی و انسانی در گذشته، الگوهای غلط توسعه‌ای و ضعف آشکار و مزمن در مدریت بحران باعث گسترش قابل ملاحظه خسارت‌ها شد.
چهل سال پس از انقلاب٥٧، گفتگو درباره معمای آن انقلاب همچنان موضوع بحث است. هرچه شدت انزجار و سرخوردگی از نظام برآمده از انقلاب بالا می‌گیرد، پرسش درباره چرایی آن انقلاب و تردید در ضرورت آن و میل به برائت فزونی می یابد. فراگیر شدن این پشیمانی جمعی، بیشتر از همه زمینه‌ساز برآمد ناسیونالیسم نوستالژی گرایانه‌ای شده است که در حسرت "عظمت گذشته"، راه پی ریزی آینده را در رجعت به آن می‌یابد.
بودجه در جمهوری اسلامی معمولا گرفتار کسری بوده و سیاست دولت برای جبران آن همواره به تورم، کاهش سرمایه‌گذاری و ناچار تنگدستی پیشه‌وران و دستمزدبگیران انجامیده است. کسری بودجه اما، پاره جدايی‌ناپذير ساختار رانتی است و ناچار رهایی از آن جز با برون رفت از نظام رانتی ممکن نیست. دولت روحانی نه می‌خواهد از نظام رانتی بیرون رود و نه می‌تواند در چارچوب آن از کسری بودجه بکاهد و از همین رو در بن بست است.
نوشته زیر واکنش و نقدی است به بیانیه چهار سازمان «اتحاد جمهوری‌خواهان ایران» (اجا)، «حزب چپ ایران، فدائیان خلق»، «سازمان‌های جبهه ملی ایران در خارج از کشور» و «همبستگی جمهوری‌خواهان ایران» (هجا). پس از آن که نوشته آماده شد، برای پرهیختن از هرگونه تنشی در این دوران گذار، آن را در پیامی الکترونیکی برای هموندان «اتحاد جمهوری خواهان ایران» (اجا) و «همبستگی جمهوری‌خواهان ایران» (هجا) فرستادم و پرسیدم که آیا انتشار آن ایشان را خواهد آزرد یا نه. اگر نه، انتشارش دهم و اگر آری آن را برای خود نگه دارم و شاید تنها نکته‌هایی بر روی فیس بوک گذارم.
از لحاظ نظری و پراتیک بحث هایی درعرصه سیاسی ایران در جریان است که کدام نظم سیاسی و شکل حکمرانی برای دموکراسی مفید است . برخی با رد اهمیت شکل نظام صرفا بر درون مایه های دموکراسی و تثبیت ارزش ها و رویه های مردم سالار و به خصوص فرهنگی – سیاسی در نظام جدید سیاسی تاکید می کنند و شکل نظام اعم از جمهوری و یا مشروطه را حداقل در مرحله ماقبل و حین گذار فاقد اهمیت می دانند .
